चाेखाे माया डट कम: जन्मभूमि नेपाल र नेपालीहरूमा समर्पित

- देवेन्द्र गौतम मूर्ख हुन पनि कम्ता दु:ख हुँदो रहेनछ पाठकवृन्द ! यहाँहरूलाई यस सम्बन्धी अनुभव छ कि छैन कुन्नि ? छ भने पंक्तिकारसँग शेयर गर्दा हुन्छ, दु:ख कम भएको आभाषसम्म हुनेछ ।  दिनरात, साँझबिहान 'गोविन्दम्' भजे पनि चर्मचक्षु मात्रै हो र प्रज्ञाचक्षु समेत छोपीबसेको अज्ञानको बाक्लो कुहिरो हट्दै हट्दैन भन्या ।  उमेर अनि कम्तिमा पनि अनुभवजन्य 'ज्ञान' बढ्दै जाँदा (किताबी ज्ञानको त के कुरा गर्नु र ? एक से एक विद्वानहरूले ठेलीका ठेली रित्याइसकेछन्, हामीलाई त सग्ला, अङ्गभङ्ग भएका अक्षर पनि बाँकी नाइ) यो कुहिरो पनि फाट्दै जाला भनेको, कुहिरो त झनझन बाक्लिँदो पो छ त ! फेरि यही कुहिरोमा रूमल्लिँदा रूमल्लिँदै जीवन सकिन्छ कि भन्ने कत्रो चिन्ता आफूलाई ! पाठकहरूलाई पिरोलेको छ/छैन कुन्नि यस्तो चिन्ताले ? छैन भने ढुक्क हुनुहोस्, किन नदुखेको टाउको डोरीले कसेर दुखाउनुहुन्छ ? कथं तलमाथि पर्यो भने त बर्बाद हुन्छ नि फेरि ! यहाँहरू कम्तिमा पनि ज्ञानी हुनुहुँदोरहेछ, दैवज्ञ नै त कसरी भनूँ र खै ?         अज्ञानको बाक्लो कुहिरो सम्बन्धमा म थप सोच्दा भया: जलबिन्दु, मोतीयाबिन्द...

No, the sleepy pine forest of Chobhar has not woken up yet. It’s a bit unkempt and certainly not ready yet for a huge footfall. But then who cares, who bothers about forests’ rights?    After all, there’s whole lot of workout to do every morning. Bird songs to listen to, poems to write, carbs to discard, friends to meet, lungs to fill with fragrance-filled air (that’s more than what you get at oxygen parlours) and bless yourself with good health so you don’t lag behind in your respective rat races. The advantages of workout in the forest are endless. There’s surely more to these woods than all these things. But one thing’s very clear: The state cannot leave the woods to their own devices, for that is akin to courting danger. Who knows what fire these woods are hiding in their bosom? And who will be responsible if the pine forest starts behaving like the Great Birnam Woods? What if they start breeding monsters and become a launchpad for attacks against humanity? And who will be...