'महानताका प्रतिमूर्ति'प्रति

गास-बास-कपास सधैँ अनिश्चित

पाइला-पाइलामा लात खान, अपमान सहन विवश

तिमीले ज्यादै तुच्छ सम्झेको त्यो प्राणी

गाउँबस्तीको सुरक्षामा दिनरात खटिन्छ,

मानौँ शान्ति-सुरक्षा कायम गर्ने आकर्षक काम पाएको छ।

तिमी क्षुद्र स्वार्थका लागि आगो बाल्छौ

मान्छे-मान्छे लडाएर

समाज भाँडछौ, देश बेच्छौ

क्षुद्र सत्तास्वार्थ पूरा गर्छौ

तर पनि तिमी महान ठानिन्छौ

तिम्रा शालिक ठडिन्छन् चोक-चोकमा, पार्कपार्कमा, मोडमोडमा

चामलका बोरादखि बाबुनानीका पुस्तकहरूमा तिमी नै तिमी देखिन्छौ

मानौँ तिमी नै नश्वर लोकले कहिल्यै नदेखेको, नभेटेको इश्वर हौ।

हुक्के, ढोके, बैठकेहरू, शाखा-सन्ततिहरूबाट टाढा रहेको बेला

आत्ममुग्धताको जरोले छाडेको बेला, नितान्त एक्लै भएको बेला

शयनकक्षको पूर्णकदको ऐनामा

आफूलाई नियालेर हेर्नु हे ‘महानताका प्रतिमूर्ति!

तिमी आफ्नो सक्कली स्वरूप देखेर आफैँ तर्सिनेछौ।

- देवेन्द्र गौतम